Mijn hondenavonturen: Deel 1 van de grote hondenleermeesters

Als enig kind groeide ik op met de meest onvergetelijke leermeester: mijn hond Sloeber. Laat me je meenemen naar eind jaren '80, waarin Sloeber, een charmante mix van een Duitse herder en een Fox, mijn leven binnenwandelde.

Sloeber, zo genoemd door mijn tweejarige zelf, was niet zomaar een hond; ze was mijn zus en beste vriendin. Ons gezinshondje bracht leven in de brouwerij, vooral tijdens de eerste legendarische wandeling die ze omtoverde tot een onverwachts avontuur. Sloeber dacht net even anders over het plezier van wandelen en ze bevrijde zichzelf van haar halsband en ging op haar eentje de wereld gaan verkennen. Na een avontuurlijke tocht vond ze gelukkig haar weg terug naar ons.

In die tijd waren hondenopleiding en hondencoaches nog een stuk onontgonnen terrein. Door haar wild avontuurlijke eerste wandeling waren mijn ouders ervan overtuigd dat wandelen misschien geen goed idee was voor Sloeber. Maar Sloeber en ik hadden andere plannen.

Als klein meisje kreeg ik voor kerst een pop en een poppenwagen, maar het duurde niet lang voordat de pop vergeten langs de kant lag en Sloeber plaatsnam in de poppenwagen. De hilariteit bereikte een hoogtepunt toen verbaasde buren vroegen naar mijn "pop", en ik vol trots aankondigde dat het mijn geliefde Sloeber was.

Mijn eerste hondentrainingsexperiment was stiekem Sloeber leren wandelen. Dit vroeg toch enige creativiteit aangezien mijn ouders nog steeds vast overtuigd waren dat wandelen niet weg gelegd was voor Sloeber. Van mijn peignoir-lint maakte ik een zelfgemaakte leiband en wandelden Sloeber en ik rond de living tafel. Ze was een schoolvoorbeeld van wandelen in de heel-positie. Dit alles moest in het geniep gebeuren, maar mijn vastberadenheid en liefde voor Sloeber overwonnen alles.

Bloed, zweet en tranen volgden, maar met het verdiende kleingeld van klusjes kocht ik op de rommelmarkt een flexibele lijn en een rood leren harnas. Nu restte alleen nog mijn ouders overtuigen. Na lang zeuren, kon ik het resultaat van de geniepige trainingen tonen aan mijn ouders. Met verbazing keken ze naar het resultaat, nu waren onze avonturen niet meer te stoppen.

Sloeber en ik werden een onverslaanbaar duo, met levendige fantasieën en een scala aan trucjes gingen we op pad in onze buurt. Zo speelden we meer of één keer de grond is lava. En sprong Sloeber vlot van muurtje naar muurtje. Het mag gezegd zijn de buurt kende Sloeber en mij.

Mijn ouders sloten zich ook aan bij een wandelclub en Sloeber was steeds van de partij om mee op pad te gaan naar onbekende oorden. Als de regenboogbrug geen abrupt einde aan haar leven had gemaakt op twaalfjarige leeftijd dan was ik met plezier voor eeuwig op avontuur gegaan met haar. Misschien waren we dan nu een sterk hooper duo of misschien zelfs een agility team geweest.

Hoewel Sloeber's vertrek me mijn eerste gebroken hart bezorgde, blijven haar lessen over doorzetting en aanpassingsvermogen, liefde en avontuur nog steeds in mijn hart. Ze was niet alleen mijn hond, maar ook mijn levenslange leraar en metgezel in de prachtige wereld van hondenavonturen.